Zakończenie II wojny światowej wyzwoliło wśród narodów Europy falę migracji na niespotykaną do tej pory skalę. Wśród przemieszczających się osób byli ci, którzy powracali z wojny, obozów pracy i obozów koncentracyjnych. Byli również ci, którzy zostali poddani masowym przesiedleniom w efekcie zawartych porozumień w Jałcie, a następnie w Poczdamie. Do tej grupy osób należała ludność polska zamieszkująca wschodnie terytorium Rzeczpospolitej Polskiej sprzed 1939 r. Pomocy osadnikom w zagospodarowaniu Ziem Odzyskanych miały udzielać zorganizowane punkty etapowe. Do końca sierpnia 1945 r. Państwowy Urząd Repatriacyjny zorganizował 259 takich punktów o łącznej pojemności 141 221 osób. Jeden z nich mieścił się w Głubczycach. Jego działalność zapoczątkował proces integracji społeczeństwa autochtonicznego z ludnością napływową z Kresów Wchodnich. Proces ten przebiegał w bardzo trudnych warunkach. Efektem wzajemnych kontaktów było powolnezakorzenianie się obu kultur i ukształtowanie postawy społeczeństwa tolerancyjnego na obszarze całegopowiatu głubczyckiego. Echa tego procesu są widoczne po dziś dzień. Kresowianie żyjąc u boku autochtonów musieli pogodzić się z tym, co zastali już pierwszego dnia po przyjeździe do Głubczyc - niemiecki porządek i szacunek dlaludzkiej pracy. Natomiast autochtoni musieli zaakceptować to, co dla polskiej kultury na Kresach było najważniejsze - poczucie polskości, niezależność oraz "batiarskie" obyczaje.Postawa Zabużan, jak też ich charakterystyczne cechy, wyróżniają Kresowian spośród innych osób zamieszkujących powiat głubczycki. Są potomkami polskich rodzin, których obyczaje i kultura przekazywane są z pokolenia na pokolenie.Pozostawiony za wschodnią granicą dorobek ich całego życia (mienie zabużańskie) prawdopodobnie nigdy nie odzyskają. Obecnie jedyną forma powrotu do miejsc urodzenia są organizowane wycieczki po Kresach. Przygotowana publikacja zainteresuje zwłaszcza środowiska kresowe,miłośników historii regionalnej oraz pomoże młodzieży szkolnej w lepszym zrozumieniu dziejów naszegoregionu. Zachęci ją także do dbałości o pamięć pomordowanych rodzin naszych rodaków przez reżimhitlerowski i stalinowski oraz nacjonalistów ukraińskich. Książka ma również rozwijać zainteresowania kulturą kresową, którą tak pieczołowicie kultywują żyjący jeszczeprzesiedleńcy oraz ich potomkowie. Na straży pamięci tych, którzy zostali pomordowani oraz zmuszeni do pozostawienia swojego dobytku, stoją organizacje kresowe rozsianepo całej Polsce, w tym również stowarzyszenia działające w powiecie głubczyckim. Skupiają one w swoich szeregach Polaków, którzy nie tylko postrzegają Kresy w sposób sentymentalny, ale również w poczuciu doznanych krzywd.Uważają, że prawda zawarta w historii obu narodów posiada nadrzędny wymiar, a jedyną drogą jest dialog. Słuszne stało się dla nich stwierdzenie, że "Kresowian zabito dwukrotnie; raz przez ciosy zadane toporami, drugi raz przez przemilczenie".
