Poznanie człowieka jest elementem wspólnym medycyny i innych nauk, a w tym szczególnie psychologii i filozofii. Ze strony medycyny jest to nie tylko poznanie elementów jego anatomii, ale również rozpoznawanie fizjologii i funkcji psychosomatycznych. W celu prowadzenia coraz bardziej skomplikowanych badań nauka ta stosuje najbardziej nowoczesne techniki i technologie. Koniecznym zadaniem medycyny staje się profilaktyka (...). Zasadniczym jednak celem działania szeroko rozumianej medycyny jest dobro, czyli ochrona życia i zdrowia człowieka. (...) Rozwój nauk biologicznych i medycznych, farmacji, diagnostyki laboratoryjnej i pielęgniarstwa jak i nauk humanistycznych umożliwia ingerencję naukowców we wszystkie dziedziny życia i jest przyczyną technizacji działań medycznych. Rozwój ten przyczynia się również do doskonalenia metod, odkryć naukowych i terapeutycznych, mających na celu dobro człowieka, pacjenta, usunięcie lub minimalizację cierpień związanych z określoną chorobą. Badania i eksperymenty biomedyczne dotyczące prokreacji, struktury dziedzicznej, czynności układu nerwowego, transplantacji narządów, tkanek i komórek oraz działań reanimacyjnych, rodzą zaciekawienie, radość z nowych odkryć naukowych, ale również budzą pewien niepokój moralny. Wielu uczonych, filozofów, etyków, teologów, lekarzy staje przed koniecznością zastanowienia się nad pytaniem, co jest ważniejsze, dobro człowieka, czyli jego życie i zdrowie, czy też prawda naukowa lub nowa metoda terapeutyczna. Do głównych problemów współczesnej medycyny należą technizacja terapii, socjalizacja opieki medycznej, depersonalizacja relacji lekarz - pacjent oraz etyczne i techniczne granice interwencji ludzkiej w biologiczną naturę człowieka. Problemem staje się sam pacjent, zwłaszcza, gdy jest nim człowiek nienarodzony czy umierający. Społeczny, zawodowy status lekarza oraz polityczne i ideologiczne uwikłania prewencji i profilaktyki sanitarnej oraz wszystkie wymienione powyżej zjawiska prowadzą do dehumanizacji medycyny.Temat pracy (...) wyrósł nie tylko z wielkiego szacunku i uznania dla pracy lekarzy, farmaceutów, diagnostów laboratoryjnych i pielęgniarek ale również z potrzeby ukazania ich trudu i odpowiedzialności. Powstał on również z troski o człowieka chorego i cierpiącego. Celem pracy jest udowodnienie tezy dotyczącej aktualności etosu hipokratesowego współczesnych zawodów medycznych, to znaczy lekarzy, farmaceutów, diagnostów laboratoryjnych i pielęgniarek w aspekcie historycznym, współczesnym i przyszłościowym.
